Mama en meisje nemen afscheid

De zon schijnt en de lente hangt in de lucht.
Meisje is zeven weken.
Ongelofelijk.
Zeven weken.
Zeven weken geen normale nachten
Zeven weken in een waas van liefde en vermoeidheid.
Zeven weken vol bezoek
met ‘oohs en aahs’,
waarin we zelf
vol overtuiging
elke keer
het beschuit mee aten.
Zeven weken van leren,
Van oefenen,
van
“sorry meisje wij kunnen het ook nog niet”.
Zeven weken van roze wolk
naar grijs
of even zwart
en ook weer terug naar roze.
En nu liggen we in de wagen.
Nou ja. Meisje ligt in de wagen.
De mama loopt er achter en ademt de lente in.
Op weg naar de verloskundige.
De heldin.
Want verloskundigen zijn heldinnen. Net als alle vrouwen die ooit een kind gebaard hebben.
We gaan daar afscheid nemen.
Na-controle.
Dankjewel.
Dankjewel dat je ons
zeven weken geleden
hielp om ons te worden.
Verloskundigen zijn helden
en de mijne zeker.
De kraamtijd is voorbij.
Een beetje melancholisch wandelen we terug naar huis.
Waar de papa al voor het raam staat te zwaaien
Met gesmeerd beschuit.
Gelukkig!
Het is nog niet helemaal voorbij.