Meisje was een wonder.
Een slaap wonder.
Bij week tien liet ze de mama en papa al heerlijk slapen.
We deden er een dansje om en nog één en keken vervolgens meelevend naar al die andere papa’s en mama’s die wèl minstens drie keer per nacht bezig waren….
Tot meisje zes maanden werd.
Plots bam ploef.
Hoezo slapen?
Dikke drie keer per nacht roept meisje,
huilt meisje, drinkt meisje.
De papa loopt,
de mama tiet en beiden wiegen ze wat af.
Soms is de wanhoop nabij.
Zo moe.
Zo verschrikkelijk moe.
En morgen weer werken en gisteren ook.
Meisje meisje slaap dan toch zacht
en droom toch fijn. Soms.
Soms even die wanhoop.
Of vaak.
Maar
even vaak voelt de mama de stilte van de nacht.
De tijd die stilstaat.
De wereld die slaapt.
Dan ademt de mama meisjes ademhaling in.
En koestert ze, met beide armen, meisjes warme slaperige lijfje dat vol overgave tegen mama aan plakt. Een overgave die in de dag plaats maakt voor nieuwsgierigheid en ontdekken. En dan ziet de mama dit filmpje.
En moet ze huilen.
Slapen?
Ach dat kunnen we ons hele leven nog.
Kom maar meisje. Kom maar tien keer per nacht.
Ik zal je wiegen troosten en voeden.
Omdat ik de mama ben en omdat ik de jaren wil koesteren, nu het nu is.