Meisje huilt. Nee meisje krijst.
Krijst en kronkelt.
Een gelige speen, (speciaal passend bij borstvoeding) is de boosdoener.
De vijand.
“Ik wil hem niet! Ik wil hem niet”
maar “oh die melk is me zo bekend”.
Eerder die dag druppelde de mama al pompend en wel met haar handkolf bijna 50cc bij elkaar. De tepels die net wat gehard leken na weken borstvoeding, keken elkaar fronsend aan. Maar… Het was gelukt.
50cc Nou ja… bijna.
En nu zweeft dat laagje melk, samen met de gele speen boven meisjes mond. Ze huilt. Ze krijst en laat tussendoor zo af en toe haar zuigreflex z’n werk doen. Ze verslikt zich. Nu lopen ook de tranen bij mama over haar wangen. Alsof ze meisje bedriegt. Bedriegen met een hoge stem die aanmoedigt en doet alsof alles goed is.
Maar het is niet goed.
Meisje wil de tiet!
Warm en veilig en bekend.
De mama wil dat ook.
Maar ze moeten oefenen. Voor straks. Voor later.
Met moeite werken ze 30 naar binnen.
En dan..
Weg die speen.
Mama drukt meisje tegen zich aan. Ze huilen beide nog wat na. Brrr
En dan
Dan snel aan de tiet.
Die grote buitenwereld van later..
Die wacht maar even.