Ons huilende meisje
krijgt medicatie:
Kleine ronde bolletjes
opgelost in water
in een doorzichtige spuit
Het is troep
van het soort dat je een kind
– en zeker je eigen kleine meisje –
niet wilt geven
En toch doen we het

We mikken het spuitje op dag 1
met veel gekrijs haar mondje in
maar op dag 3 begint ze ermee te spelen
en lepelt ze het prutje
behoorlijk makkelijk naar binnen

Maar
ze huilt nog steeds
Op dag 3
dag 5
dag 8
De moed zakt in mijn schoenen
Tot op dag 14
Met grote ogen kijken we elkaar aan
We zaten net toch in de auto?
Ja!
Huilde ze?
Nee!
Ze huilde niet
ZE HUILDE NIET!
Ze
keek rustig uit het raampje
en sloot na een minuut of twintig
haar ogen om te slapen

Zou dit het geweest zijn?
Had meisje ‘gewoon’ pijn?
Echt pijn?
Niks ouders die maar wat doen
Niks gemis aan regelmaat
Gewoon pijn.

We durven nog niet te hopen
Gek trouwens, dat je zoiets hoopt
Maar oh wat hopen we
dat het is
wat we dachten dat het was
dat we niet gek waren
En dat het voortaan beter gaat
met haar
met ons

Oh wat hopen we
Al durven we eigenlijk nog niet eens
uit te spreken dat we dat doen
Het is nog broos